Chapter 10

*oczami Niall'a*

    - Caro - wyszeptałem jej do ucha. - kocham Cię, jesteś moim światem, dla Ciebie bije moje serce.

- Oh, niall... - powiedziała, a po jej policzkach spłynęły łzy. - Kochanie, nigdy Cię nie opuszczę, a Ty nigdy nie opuścisz mnie. Będziemy razem aż do śmierci... - wyłkała, po czym zaczęła znikać.Dosłownie, rozpływać się w powietrzu..

- Caro! CAROLINE! - krzyczałem, i patrzyłem jak znika, nie mogąc zrobić nic... - Nie odchodź, proszę!

    Spojrzała się na mnie swoimi zielonymi oczami, a jej usta wyszeptały 'kocham Cę'... Potem znikła.

Usiadłem skulony, i zacząłem płakać. Nie miałem obok siebie drugiej połowy. Byłem wrakiem. Wrakiem człowieka bez serca...

   Chciałem umrzeć... Siedziałem, w bezruchu, gdy nagle poczułem wstrząs. Nie, to nie wstrząs... To mną ktoś trzęsie... Ktoś mnie woła... Ona mnie woła... Woła mnie do siebie...

PODKŁAD, KONIECZNIE WŁĄCZ :)

    

    Nagle gwałtownie się obudziłem. Nade mną stała Caroline, która była wtulona w Zayn'a. Chciałem coś powiedzieć, ale nie mogłem. Gdy tylko miałem zamiar wykrztusić jakiś wyraz, czułem ostre pieczenie w gardle. Spróbowałem podnieść głowę, lecz porzuciłem ten zamiar, ponieważ gdy ledwo ruszyłem głową poczułem przeszywający ból.

    Poruszałem tylko oczami. Przyglądałem się mojej dziewczynie. Rozmawiała z moim najlepszym kumplem. Chciałem usłyszeć o czym, lecz mówili między sobą zbyt cicho.

    Nagle ku mojemu zaskoczeniu Caroline zaczęła płakać. Zayn przytulił ją jeszcze mocniej, i powiedział że wszystko będzie dobrze. Ona tylko spojrzała w jego oczy i oznajmiła, że dziękuje mu za to, że jest przy niej, w tych trudnych chwilach.

    Chciałem krzyknąć, że tu jestem, i że nie musi już płakać, ale z mojego gardła wydobył się tylko jakiś dziwny dźwięk, w ogóle nie przypominający mojego głosu.

    Cały czas, miałem otwarte oczy. Nagle zauważyłem, że Zayn spojrzał się w moją stronę, a potem szepnął coś Caro do ucha i wyszedł do reszty chłopców czekających za salą.

    Mój wzrok, ponownie skupiłem na sylwetce mojej dziewczyny, odwróconej do mnie tyłem. Długie włosy  opadały jej na plecy. Chciało mi się płakać, że jestem bezsilny, bo nie mogę nic zrobić aby ją zawołać, abym na nią spojrzał. Gdy nagle ona odwróciła się zapłakana, i szybko do mnie podeszła.

    - Niall... - wyszeptała, i chwyciła mnie za rękę. - Byłam tu cały czas, czekałam aż się obudzisz, nie spałam... 

    Chciałem się odezwać, lecz nie mogłem. Chwyciłem jej rękę mocniej, i spojrzałem jej w oczy. Widziałem w nich troskę i radość, spowodowaną zapewne tym, że się obudziłem.

    - Caro... - zaskrzeczałem i poczułem pieczenie w gardle. - wody...

    Zareagowała natychmiast. Wyszła z sali, na odchodnym rzuciła że za chwilę wróci. Podeszła do Zayn'a i wzi ęła od niego swoją torebkę. Chwilę porozmawiali, po czym Caro wróciła do mnie.

    - Proszę - powiedziała, podając mi butelkę. - Pomóc CI? - zapytała, a gdy wyszeptałem ciche 'tak' delikatnie podniosła mnie do pozycji siedzącej, i pomogła mi się napić.

    Od razu poczułem się lepiej. Pieczenie w gardle zmniejszyło się, nie do końca, lecz byłem zdolny z nią porozmawiać.

    - Caroline - zacząłem. - Nie do końca pamiętam co się zdarzyło, lecz wiem dlaczego ten wypadek się wydarzył. Jechałem po prezent dla Ciebie - powiedziałem cicho. Włożyłem rękę pod poduszkę, i wyciągnąłem spod niej coś, po czym niezauważalnie schowałem to do kieszeni mojego szpitalnego płaszcza. -  Caro, pomóż mi wstać, proszę, muszę Ci coś powiedzieć.

    Dziewczyna pomogła mi posłusznie, i już w mgnieniu oka stałem przed nią.

    - Wiem, że nie znamy się za długo, dopiero kilka miesięcy - zacząłem. - Ale Caro, jesteś dla mnie wszystkim, nie wiem co bym zrobił, gdyby Cię nie było. Kiedy ujrzałem Cię po raz pierwszy, zakochałem się po uszy. Wydawałaś mi się idealna... Sprawiałaś wrażenie sympatycznej lecz stanowczej. Doznałem miłości od pierwszego wejrzenia. Już wiem co to jest, i jest to najprzyjemniejsze uczucie na ziemi. - zakończyłem swój dialog, po czym uklęknąłem jednym kolanem na ziemi przed nią. - Zrozumiem, jeśli odmówisz, ale dla Ciebie bije moje serce. Tak wiem , że jesteśmy młodzi, lecz ja tak dłużej nie mogę, za bardzo Cię kocham... Caro czy... - wyciągnąłem z kieszeni pudełeczko, i otworzyłem je. Naszym oczom ukazał się pierścionek z brylantem.- Czy wyjdziesz za mnie?

    Dziewczyna stała przez chwilę w ciszy. I patrzyła się na mnie. Już traciłem nadzieję, gdy po jej policzkach spłynęły łzy.

    - Skarbie... - zaczęła. - Oczywiście, że tak - powiedziała, po czym uklęknęła obok, i pocałowała mnie. W tamtej chwili, byłem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

    Chciałem, aby ta chwila trwała wiecznie. Jak widać, nasz pocałunek trwał za długo, ponieważ Zayn i reszta chłopaków, delikatnie odciągnęli nas od siebie po jakimś czasie.

    Wyciągnąłem pierścionek z pudełka, i włożyłem go Caro na palec. Od dzisiaj, staliśmy się nierozłączni. Wtedy pomyślałem, że będzie ona zawsze tylko moja. Tylko moja...

    Z rozmyślania, wyrwał mnie namiętny pocałunek dziewczyny i jej słowa.

    - Już nigdy Cię nie opuszczę, rozumiesz? - powiedziała płacząc - Zawsze będziemy razem, Ty i ja... - wyszeptała, i wtuliła się we mnie. A ja, odwzajemniając uścisk, wyszeptałem:

-Będę z Tobą aż do końca... I nawet o jeden dzień dłużej...

___________________________________

Wiem, rozdział trochę banalny, ale brak weny...

Podobało wam się? Nie wiem kiedy następny rozdział, bo musi mnie najść co dalej :)

Lecz już chyba wiem... ♥

PROSZĘ WAS  JEŻELI MACIE KOMENTOWAĆ, TO KOMENTUJCIE Z SENSEM. 

NIE Ż Y C Z Ę SOBIE KOMENTARZY TYPU 'SUPER CZEKAM NA NASTĘPNY ROZDZIAŁ' BŁAGAM WAS, WYRAŻAJCIE SWOJĄ OPINIĘ, A NIE WPISUJCIE MI TU ZA KAŻDYM RAZEM OKLEPANYCH TEKŚCIKÓW.

Dziękuję. :)